Znani filmowi hazardziści cz.2
W 1995 r. Martin Scorsese wyreżyserował „Kasyno”, którego głównymi bohaterami byli gangsterzy: Sam Rothstein – znakomity zawodowy hazardzista, i Nicky Santoro – psychopatyczny zabójca. Pierwszego z nich zagrał Robert de Niro, w Santoro wcielił się Joe Pesci.
Przyjeżdżają do Las Vegas, by przejąć kilka kasyn, szybko wygrywają ogromne pieniądze. Jednak gdy pojawia się piękna kobieta, między gangsterami dochodzi do konfliktu. Mamy tu bezwzględnych przestępców, mafijne porachunki, ostrą grę, narkotyki i romanse.
Jest mroczno i zupełnie niesympatycznie. To Las Vegas pokazane z innej strony niż choćby w „Ocean`s 11” czy „Diamenty są wieczne”, o których mogliście przeczytać w pierwszej części naszego tekstu. Jeśli znacie jeszcze jakiś znanych "aktorów hazardzistów", to śmiało możecie do nas napisać. Najciekawsze propozycje umieścimy w kolejnej serii.
Bankier – aferzysta i największy pechowiec w Las Vegas
„Hazardzista” z 2003 r. to opowieść oparta na biografii prawdziwego bankiera, który doprowadził do największej afery w historii kanadyjskiej bankowości. Pracownik banku Dan Mahowny z Toronto zdefraudował 10 mln dolarów, ponieważ – jak się okazało – był namiętnym hazardzistą. Wszystkie pieniądze wydawał na grę. Bankiera zagrał doskonały Philip Seymour Hoffman. Świetnie oddał stan pogłębiającego się uzależnienia, bo cały film jest portretem psychologicznym człowieka, dla którego powoli świat poza hazardem przestaje się liczyć.
W tym samym roku nakręcono „Cooler” – sfabularyzowaną historię Berniego Lootza (w tej roli William H. Macy), największego pechowca w całym Las Vegas. Jego pech przenosi się na tych, z którymi się spotyka – i właśnie tę cechę wykorzystuje właściciel kasyna. Wystarczy, że Berni stanie obok zwycięskich graczy, by los natychmiast się od nich odwracał.
Lootz ma dług wobec kasyna z powodu własnych rozgrywek i spłaca go swoją „pechową” pracą. Gdy zadłużenie znika, Berni chce wyjechać z Las Vegas, ale jego szefowi zupełnie się to nie opłaca. Wszystko się zmienia, gdy Lootz zakochuje się i przestaje być pechowcem. Wciągająca historia, świetnie utrzymany klimat miasta hazardu, nastrojowa muzyka – wszystko to pozwala zatopić się w atmosferze tego naprawdę dobrego filmu i z zapartym tchem śledzić życiową przemianę Berniego Lootza.
Grają amerykańscy studenci – i Wielki Szu
Inną przemianę pokazuje film „21” z 2008 roku. Ben Cambell, bardzo inteligentny, choć nieśmiały student uniwersytetu M.I.T. musi zdobyć 300 tys. dolarów na czesne. W tym celu dołącza do grupy studentów, którzy w weekendy jeżdżą do kasyn w Las Vegas i grają w black jacka. Jednak nie robią tego tak zwyczajnie, lecz wykorzystują do tego całą swoją rozległą wiedzę matematyczną.
Ich guru jest Micky Rosa, profesor matematyki, który wymyślił system liczenia kart, pozwalający wygrać z kasynem. Stawki są wysokie, studenci wygrywają, nic dziwnego, że zaczyna się nimi interesować ochrona kasyna. Studenci nie zamierzają się poddać. Narastające napięcie, w którym gracze odgadują karciane kombinacje i starają się uprzedzić ruchy ochroniarzy, gra, która toczy się na różnych poziomach, coraz większe ryzyko – to naprawdę ogląda się świetnie!
Na koniec trzeba wspomnieć o kultowej polskiej produkcji z 1982 r. „Wielki Szu” to opowieść o wielkim polski szulerze, granym przez Jana Nowickiego. Szuler właśnie wyszedł z więzienia. Ma już spory bagaż życiowego doświadczenia, teraz marzy tylko o spokojnym życiu. Ale marzenia szybko pryskają, gdy na szulerze zaczyna mścić się mężczyzna, ograny w pokera przez głównego bohatera. Wielki Szu ucieka, a potem zaczyna uczyć młodego adepta hazardu wszystkich sztuczek pokerzysty.
To najpopularniejsza polska produkcja o hazardzie, warta obejrzenia mimo upływu lat. Nowicki stworzył świetną kreację, dzięki niemu starzejący się pokerzysta budzi szacunek i podziw. Filmy opowiadają historie wielu hazardzistów – tych szczęśliwych i tych, którzy nie zdołali poradzić sobie z nadmierną słabością wobec gier losowych. To świetne portrety ludzi, doskonałe opowieści, które warto obejrzeć.
