Piłkarze, którzy grali w AC Milan i Interze Mediolan: Ronaldo, Ibrahimović i inni
Choć podziały społeczne między kibicami obu klubów z czasów powojennych zatarły się, to rywalizacja między Rossoneri i Nerazzurri nadal elektryzuje całe Włochy. Grając w jednym z tych klubów, piłkarz natychmiast staje się wrogiem drugiej strony – dlatego przejście na „drugą stronę miasta” jest tak kontrowersyjne.
W tym zestawieniu uwzględniamy wyłącznie piłkarzy, którzy rozegrali przynajmniej jeden oficjalny mecz w barwach obu klubów. Znajdziemy tu zarówno legendy włoskiej piłki, jak i zawodników mniej znanych szerszej publiczności. Niektóre kariery to prawdziwe futbolowe epopeje – inne to krótkie, symboliczne epizody.
Najbardziej znani piłkarze, którzy grali dla AC Milan i Interu Mediolan
Giuseppe Meazza
Największa legenda Interu w historii i jednocześnie jeden z najbardziej symbolicznych włoskich piłkarzy XX wieku. To właśnie na jego cześć stadion, który dzielą oba mediolańskie kluby, nosi dziś nazwę Stadio Giuseppe Meazza (choć kibice Milanu nadal preferują nazwę San Siro).
Meazza był napastnikiem o nieprzeciętnym talencie – szybki, zwinny, niesamowicie skuteczny. W latach 1927–1940 rozegrał dla Interu 409 meczów i zdobył aż 284 gole. Z Nerazzurri trzykrotnie sięgał po mistrzostwo Włoch i raz po Puchar Włoch. Był kluczowym ogniwem reprezentacji Włoch, z którą dwukrotnie zdobywał mistrzostwo świata (1934 i 1938).
Problemy zdrowotne w sezonach 1938–39 oraz 1939–40 zmusiły go do zmiany otoczenia – i tak trafił do Milanu, gdzie spędził dwa sezony, zdobywając 11 bramek w 42 spotkaniach. Później reprezentował jeszcze barwy Juventusu, Varese i Atalanty, by w 1946 roku wrócić do Interu jako grający trener. W wieku 36 lat, w swoim ostatnim sezonie, strzelił dwa gole, które uratowały Inter przed spadkiem. Po zakończeniu kariery pracował jako trener i działacz.
Giorgio Ghezzi
Wybitny bramkarz lat 50., który reprezentował oba kluby z Mediolanu. Do Interu trafił w 1951 roku z Modeny i w ciągu siedmiu lat występów rozegrał 186 meczów. Dwukrotnie sięgał po mistrzostwo Włoch (1953 i 1954), a jego styl gry, odważny, dynamiczny i nowoczesny jak na tamte czasy, budził zachwyt.
W 1958 roku przeszedł do Genoi, skąd szybko trafił do Milanu, który potrzebował następcy Lorenzo Buffona. Z Rossoneri sięgnął po mistrzostwo Włoch w 1962 roku oraz triumfował w Pucharze Europy w sezonie 1962/63.
Andrea Pirlo
Uważany za jednego z najwybitniejszych rozgrywających w historii futbolu. Pirlo zadebiutował w Serie A jako młodzian w barwach Brescii, a w 1998 roku trafił do Interu. Spędził tam trzy sezony, jednak nie zdołał przebić się na stałe do składu i był kilkukrotnie wypożyczany.
W 2001 roku został sprzedany do Milanu i tam jego kariera eksplodowała. Przez 10 lat rozegrał dla Rossonerich ponad 400 spotkań, zdobywając m.in. dwa tytuły mistrza Włoch, dwie Ligi Mistrzów, Puchar Włoch, Superpuchar Europy oraz Klubowe Mistrzostwo Świata. Był mózgiem drużyny Ancelottiego, łącząc elegancję z wizją gry rzadko spotykaną w piłce.
Ronaldo Nazário
Jeden z najwybitniejszych napastników w historii. Po fantastycznym sezonie w Barcelonie (34 gole w 37 meczach), Ronaldo trafił do Interu w 1997 roku za rekordową wtedy kwotę 26,5 miliona euro. Jego talent eksplodował w Serie A – w pięciu sezonach strzelił 49 goli w 68 meczach ligowych. Niestety, dwie poważne kontuzje kolana zahamowały jego rozwój.
Jedynym trofeum, jakie zdobył z Interem, był Puchar UEFA w sezonie 1997/98. Po mistrzostwach świata w 2002 roku, które Brazylia wygrała w dużej mierze dzięki niemu, Ronaldo przeniósł się do Realu Madryt. W 2007 roku wrócił do Włoch – tym razem do Milanu. Tam jednak nie zdołał odzyskać dawnej formy, rozegrał tylko 20 spotkań i zdobył 9 goli.
Clarence Seedorf
Jedyny piłkarz w historii, który zdobył Ligę Mistrzów z trzema różnymi klubami. Holenderski pomocnik dołączył do Interu w 2000 roku z Realu Madryt. Choć prezentował wysoką jakość, nie zdobył z Nerazzurri żadnego trofeum.
W 2002 roku został oddany do Milanu w wymianie za Francesco Coco. Dla Rossonerich rozegrał aż 300 meczów, wygrywając m.in. dwie Serie A, dwie Ligi Mistrzów i Klubowe Mistrzostwa Świata. Był jednym z filarów złotego pokolenia Milanu.
Hernán Crespo
Argentyński napastnik z charakterystycznym stylem gry, który w Serie A występował dla aż czterech klubów. W 2002 roku trafił do Interu jako następca Ronaldo, jednak po jednym sezonie (18 meczów, 7 goli) odszedł do Chelsea. Pierwszy sezon w barwach The Blues był dla Crespo bardzo nieudany, przez co został wypożyczony do Milanu (2004/05).
Mourinho jednak po tym jedynym sezonie ponownie chciał pracować z Crespo, po tym jak nie udało mu się podpisać kontraktu z innym topowym napastnikiem. Argentyńczyk wrócił więc do Chelsea jako konkurent dla Didiera Drogby. Crespo w całym sezonie zdobył 13 bramek i przyczynił się do triumfu londyńczyków w Premier League. Niemniej mimo niezłego sezonu, Crespo zarządał transferu, ponieważ chciał wrócić do Milanu. Ostatecznie jednak ponownie trafił do Interu, tym razem na dłużej, początkowo na wypożyczenie, a potem jako zawodnik pełnoprawny, gdzie w ciągu kolejnych sezonów dołożył istotny wkład do sukcesów drużyny prowadzonej przez Roberto Manciniego.
Karierę zakończył po krótkich przygodach w Genoi i swojej ukochanej Parmie. Crespo może się pochwalić aż siedmioma trofeami zdobytymi we Włoszech w barwach Parmy, Lazio, Milanu i Interu
Zlatan Ibrahimović
Szwed to bez wątpienia jeden z najbardziej charyzmatycznych i kontrowersyjnych piłkarzy XXI wieku, a jego kariera to ciągła walka o dominację i dowód na to, że pewność siebie może być równie potężna co talent.
Do Włoch trafił po dwóch sezonach w Ajaxie, gdzie zwrócił uwagę Juventusu. W barwach Starej Damy zdobył 23 bramki w 70 meczach, jednak jego pobyt zakończył się po skandalu Calciopoli. W 2006 roku dołączył do Interu, gdzie rozpoczął nowy rozdział kariery. W ciągu trzech sezonów zdobył trzy mistrzostwa Włoch i strzelił 57 bramek w 88 meczach Serie A.
Jego występy były tak dobre, że Barcelona skusiła się na ściągnięcie go na Camp Nou, aby grał u boku Lionela Messiego. Choć pierwszy sezon w Barcelonie rozpoczął się obiecująco, konflikt z Pepem Guardiolą i styl gry Blaugrany sprawiły, że Szwed nie odnalazł się w Katalonii. W 2010 wrócił do Mediolanu, tym razem do Milanu – początkowo na wypożyczenie, potem jako pełnoprawny zawodnik.
W barwach Rossonerich Zlatan znów błyszczał – poprowadził zespół do mistrzostwa Włoch w sezonie 2010/11, zdobywając 28 bramek w 32 meczach. Następnie przeniósł się do PSG, gdzie przeszedł do historii jako najlepszy strzelec klubu (do czasu, aż rekord ten pobił Cavani) – 113 bramek w 122 meczach.
Po epizodzie w Manchesterze United, gdzie zdobył Ligę Europy i Puchar Ligi, i krótkim, spektakularnym pobycie w LA Galaxy, Ibrahimović wrócił do Milanu w 2020 roku. Choć miał już 38 lat, znów został liderem drużyny, strzelał ważne gole i pomógł klubowi wrócić na szczyt – Milan zdobył scudetto w sezonie 2021/22.
Mario Balotelli
Balotelli to jeden z najbardziej utalentowanych, ale też najbardziej nieprzewidywalnych piłkarzy swojej generacji. Jako nastolatek zadebiutował w Interze w 2007 roku i od razu wzbudził ogromne emocje. Dzięki sile fizycznej, technice i pewności siebie błyskawicznie wdarł się do pierwszego składu. W barwach Nerazzurrich rozegrał 59 meczów i zdobył 20 bramek, a jego największym osiągnięciem było zdobycie potrójnej korony – Serie A, Pucharu Włoch i Ligi Mistrzów – pod wodzą José Mourinho w sezonie 2009/10.
Balotelli jednak często przysparzał sobie i drużynie problemów – niesubordynacja, kontrowersyjne gesty, konflikty z kolegami z zespołu. Mimo ogromnego potencjału, Inter zdecydował się go sprzedać. W 2010 roku przeszedł do Manchesteru City, gdzie nadal prezentował wysoki poziom – 20 goli w 54 meczach.
W 2013 roku wrócił do Włoch, tym razem do Milanu. W barwach Rossonerich zanotował swój najlepszy sezon w karierze – 26 bramek w 43 meczach, stając się gwiazdą zespołu. Miał być przyszłością włoskiej reprezentacji, ale transfer do Liverpoolu w 2014 roku zapoczątkował zjazd jego kariery.
Roberto Baggio
Baggio to jedno z największych nazwisk w historii włoskiego futbolu. Obdarzony niesamowitą techniką, wizją gry i zmysłem do zdobywania goli, był piłkarzem, którego stylu nie dało się pomylić z żadnym innym. Nazywany „Il Divin Codino” – Boski Kucyk – nie tylko ze względu na swoją charakterystyczną fryzurę, ale i talent, który zachwycał kibiców przez dekady.
Baggio osiągnął pełnię kariery w Juventusie, gdzie zdobył Złotą Piłkę w 1993 roku. W 1995 roku przeszedł do Milanu i choć jego czas w Rossonerich nie był równie błyskotliwy, to wciąż potrafił błyszczeć. Przez dwa sezony w Milanie rozegrał 51 spotkań i strzelił 12 bramek. W 1997 roku przeszedł do Bolonii, gdzie odżył – w jednym sezonie zdobył 22 bramki i był nominowany do najważniejszych nagród indywidualnych.
Po mistrzostwach świata w 1998 roku, Baggio przeszedł do Interu, gdzie miał nadzieję na jeszcze jeden wielki rozdział w karierze. Jednak kontuzje, napięte relacje z trenerem Marcello Lippim i brak zgrania w zespole sprawiły, że jego czas w Interze był rozczarowujący – 12 bramek w dwóch sezonach.
Zakończył karierę w Brescii, gdzie pełnił rolę lidera i mentora. W całej karierze strzelił ponad 200 goli w Serie A, co czyni go jednym z najwybitniejszych włoskich zawodników wszech czasów. Choć jego czas zarówno w Interze, jak i Milanie był krótki, nie sposób pominąć go w zestawieniu graczy, którzy łączyli oba mediolańskie kluby.
Pozostali piłkarze, którzy grali w obu klubach
1900–1930:
Mario Cevenini, Pietro Bronzini, Eugenio Negri, Luigi Binda, Antonio Da Sacco, Orlando Bocchi, Enrico Rivolta, Hugo Rietmann, Carlo Hopf, Arnaldo Woelkel, Franco Bontadini, Gustavo Carrer, Giuseppe Rizzi, Julio Bavastro, Marco Sala, Cesare Cevenini, Carlo Cevenini, Francesco Soldera, Guglielmo Gajani, Giovanni Bolzoni, Alessandro Savelli
1930–1960:
Renato De Manzano, Elpidio Coppa, Carlo Villa, Umberto Garnieri, Celso Battaia, Enrico Candiani, Narciso Soldan, Antonio Angelillo, Giovanni Bolzoni, Emilio Gattoronchieri, Bernardo Poli, Oliviero Mascheroni, Savino Bellini, Romano Penzo, Sergio Marchi, Lino Grava, Bruno Mazza, Celestino Celio, Eugenio Rizzolini
1960–1990:
Aldo Bet, Egidio Calloni, Massimo Silva, Giorgio Morini, Oscar Damiani, Adelio Moro, Tiziano Manfrin, Nazzareno Canuti, Giancarlo Pasinato, Aldo Serena, Gaetano Salvemini, Victor Benitez, Dario Barluzzi, Aquilino Bonfanti, Nevio Scala
Reklama
1990–2010:
Maurizio Ganz, Georgio Fezzolini, Pierluigi Orlandini, Taribo West, Ronaldo, Cyril Domoraud, Dario Simic, Marco Veraldi, Christian Vieri, Luca Ceccarelli, Salvatore Ferraro, Giuseppe Favalli, Atilla Fikor, Cristian Daminuta, Mattia Destro, Mancini, Sulley Muntari, Leonardo Bonucci, Fabrizio Ferron, Francesco Toldo, Christian Panucci, Cristian Brocchi, Stefano Lombardi, Francesco Coco, Edgar Davids, Patrick Vieira, Guly, Domenico Morfeo, Thomas Helvig, Drazen Brncic, Umit Davala, Matteo Darmian
2010–2022:
Atilla Fikor, Cristian Daminuta, Mancini, Sulley Muntari, Giampaolo Pazzini, Andrea Poli, Matias Silvestre, Diego Laxalt, Leonardo Bonucci, Antonio Cassano, Matteo Darmian, Hakan Calhanoglu, Raoul Bellanova, Francesco Acerbi
FAQ – Najczęściej zadawane pytania
Czy wielu piłkarzy grało zarówno dla Interu, jak i Milanu?
Tak, choć oba kluby łączy intensywna rywalizacja, wielu znanych zawodników reprezentowało barwy zarówno Interu, jak i Milanu. Do najbardziej znanych należą m.in. Zlatan Ibrahimović, Andrea Pirlo, Clarence Seedorf, Hernán Crespo czy Mario Balotelli. Ich kariery pokazują, że granica między dwoma wielkimi klubami Mediolanu bywa płynna, zwłaszcza gdy chodzi o klasowych zawodników.
Dlaczego przejścia między Interem a Milanem budzą tak duże emocje?
Rywalizacja Interu i Milanu to jedne z największych derbowych spotkań w świecie futbolu. Przejście piłkarza między klubami często postrzegane jest jako zdrada przez kibiców, a zawodnicy nierzadko muszą się mierzyć z presją i negatywnym odbiorem. Mimo to historia pokazuje, że wielu z nich potrafiło zaskarbić sobie szacunek obu stron.
Który z piłkarzy osiągnął największe sukcesy, grając dla obu klubów?
Zlatan Ibrahimović jest jednym z nielicznych, którzy zdobywali mistrzostwa Włoch zarówno z Interem, jak i z Milanem. Do tego odnosił sukcesy również poza Italią. Innym przykładem może być Clarence Seedorf – choć w Interze nie zdobył trofeów, w Milanie wygrał m.in. dwie Ligi Mistrzów.
