Stadia uzależnienia od gier losowych na pieniądze
Początkowo zwykle wszystko zaczyna się niewinnie. Od czasu do czasu wytypujemy wynik meczu u bukmachera czy dla towarzystwa zagramy kilka partii w pokera. Gra jest dla nas przyjemnością i nie przywiązujemy większej wagi do tego, czy zakończyła się naszą wygraną, czy przegraną.
LEGALNY BUKMACHER = BEZPIECZNIEJSZA GRA
Ranking legalnych bukmacherów z licencją MF >
Z czasem jednak potrzeba kontynuowania rozgrywki może stawać się coraz silniejsza, a gra zaczyna dominować nad innymi aktywnościami życiowymi, z rozrywki przeradzając się w nałóg. Warto wiedzieć, jakie są kolejne stadia uzależnienia, by umieć je rozpoznać – u siebie lub np. u znajomego, i pomóc mu poradzić sobie z nadmierną słabością.
Jakie są stadia uzależnienia od gier hazardowych?
Eksperci zajmujący się uzależnieniami behawioralnymi, czyli takimi, w których człowiek staje się zależny od określonego rodzaju zachowania, wyróżniają sześć stadiów (w tym cztery podstawowe) pogłębiania się słabości wobec hazardu i wychodzenia z niej.
1. Stadium zainteresowania hazardem
Zauważane głównie u bardzo młodych ludzi i u dzieci. To okres interesowanie się grami, ich rozmaitymi rodzajami i formami, odkrywania automatów do gier, dopytywania dorosłych graczy, na czym polega obstawianie, jakie są stawki czy skąd wiedzą, co typować. Ta faza może trwać nawet 10 lat, zanim dziecko czy nastolatek zagrają po raz pierwszy w życiu za własne pieniądze.
2. Stadium zwycięstw
To klasyczne, najczęściej spotykane granie okazjonalne, towarzyskie, dobra zabawa i rozrywka. Większość graczy na tej fazie zaczyna i kończy swoją przygodę z hazardem, przez całe życie grając wyłącznie towarzysko – mówmy wtedy o hazardzie rekreacyjnym (o którym więcej przeczytasz tutaj). Pojawiają się marzenia o wielkich zwycięstwach, zdarzają się również realne duże wygrane, które sprawiają, że hazardzista chce grać więcej, częściej i za coraz wyższe stawki. U osób mających skłonności do uzależnienia właśnie w tym momencie zaczyna się problem – jeśli uwierzą, że zawsze będą wygrywać, jeśli zaczną ryzykownie obstawiać, zapewne szybko przeskoczą do kolejnego stadium.
3. Stadium strat
Granie za wysokie stawki, wchodzenia w najbardziej ryzykowne gry i zakłady, aby poczuć pobudzenie i wielkie emocje. Gracz wierzy, ze zawsze będzie wygrywał, tymczasem coraz częściej przegrywa, bo w pogoni za emocjami przestaje oceniać racjonalnie szanse zwycięstwa. Jego straty rosną, czas spędzany na grze wydłuża się i przekracza granice normalnej aktywności. Hazardzista zaczyna zapożyczać się u znajomych, rodziny lub w firmach pożyczkowych, by mieć za co grać w pokera lub na automatach czy obstawiać kolejne zakłady wzajemne. Jego bliscy zazwyczaj widzą już, że dzieje się coś złego, dlatego gracz ukrywa swoje zaangażowanie w rozgrywki. Jeśli wygrywa, spłaca zadłużenie i znowu obstawia, wierząc, że za chwilę spotka go wielka wygrana.
4. Stadium desperacji
Bardzo trudny czas, gdy hazardzista zauważa, w jak fatalnej sytuacji się znajduje, ponieważ straty w jego życiu osobistym są już bardzo rozlegle. Na tym etapie często dochodzi do izolowania się od rodziny i przyjaciół oraz do utraty pracy. Zadłużenie jest coraz wyższe, wierzyciele domagają się spłat, hazardzista wpada w panikę, bo nie ma pojęcia, jak poradzić sobie z coraz trudniejszą sytuacją. Czuje się wyczerpany psychicznie, sfrustrowany i bezsilny. W tym stadium, o którym możemy już mówić jako o hazardzie patologicznym, gra nie sprawia już żadnej przyjemności, jest przymusem, obowiązkiem, mimo to hazardzista nie potrafi jej przerwać. Może wystąpić depresja. By wyjść z tego stadium uzależnienia od hazardu, potrzebna jest pomoc specjalisty (tu przeczytasz, gdzie można leczyć uzależnienie od hazardu).
5. Stadium utraty nadziei
Rodzina się rozpada, praca to odległa przeszłość, a długi są tak wysokie, że motywują do popełniania przestępstw. Ci (na szczęście nieliczni) gracze, którzy znaleźli się na tym etapie, naprawdę nie widzą szans na zmianę, z ich perspektywy znajdują się bowiem w sytuacji bez wyjścia. To dlatego pojawiają się myśli samobójcze, uciekanie w inne uzależnienie (np. od alkoholu lub leków). Aby zapobiec najgorszym scenariuszom, niezbędny jest specjalista, który pokaże, że jest możliwość powrotu do normalnego życia, i będzie wspierał gracza w tym procesie. Jeśli gracz obawia się lub odczuwa wstyd przed skorzystaniem z poradni leczenia uzależnień, pierwszym krokiem na drodze wyjścia z uzależnienia od hazardu może stanowić telefon zaufania dla hazardzistów.
6. Stadium odbudowy (zdrowienia)
Tego etapu doświadczają osoby, które skorzystały z profesjonalnej pomocy (terapeuty, grupy wsparcia). Odbudowują swoje życie, powoli spłacają długi, zdobywają pracę.
Każde stadium uzależnienia od hazardu trwa zazwyczaj kilka lat. Zmiany nie zachodzą więc szybko, a na wczesnych etapach można zareagować samodzielnie i przerwać ten proces, który u niektórych osób wywołuje nadmierna słabość wobec hazardu. W późniejszych fazach potrzebna jest pomoc specjalisty – dzięki jego wsparciu dużo łatwiej jest poradzić sobie z kryzysem i wrócić do normalnego życia.
